زینبِ مهدی(سلام الله علیهما)

سرود باد

    غزل خوانی بلبل بر سر شاخه

            چراغانی آسمان در شب میلاد

 

نشاط سبزه و گل

    و بزمی در زمین برپاست .

 

گل افشانید ؛

نیک پای کوبید ؛

 

اله العالمین اکنون

        به حکم حکمت و دانش

               به فضل و رحمت و بخشش

                                بفرمود تا زمین بر خود

نشانی از صبر خداوند جلیلش را به خود بیند .

 

قدمگاهی است اینجا ؛

 

تمام نافه های زمینی

    با تمام عطرهای آسمانی بپیوستند ،

          و بویی خوش

              وجود عالم هستی را

                       سزاوار قدمهای اسوۀ صبر و تحمل کرد .

 

                چگونه گویم که آمد در همین لحظه؟

                                    و از من برنیاید بار توصیفش ؛

 

همین بس تو را گویم

کسی آمد

که گر او نمی آمد ،

هم اکنون چشم بر آسمان نمی انداختیم و

نمی دیدیم :

سرود باد

       غزل خوانی بلبل بر سر شاخه

               چراغانی آسمان در شب میلاد ...

 

و شاید هم

امید آمدن را

و لذت از انتظاری به غایت جان افروز

 

به دیده قطرۀ آبی و

به دل ناله و آهی

 

به همراه نگاهی دوخته

به تنگ غروبی در شب جمعه ...

 

کسی آمد

    وز آمدنش نیز

          کسی دیگر در راه است ،

                               که می آید ...

 

            و من دانم

                    و تو دانی

                             و او داند

                                     که می آید. . .

جرقه تاریکی و شب درون

در راه که می آمدم به اطراف می نگریستم ،

خانه هایی با چراغهای روشن ،

در میانشان منازلی نیمه ساخته

در تاریکی فرو رفته ،

انگار ؛

شب پنجۀ خود را به اعماق این خانه ها فرو برده است .

نیک نگریستم

پنداری عجیب مرا در بر گرفت ،

 گویی با تمام وجود

 غربت شبانۀ خشت ها در میان ظلمت شب را احساس می کردم ،

و به هنگام عبور از این بناهای نه به ظاهر شاد ،

و به باطن غمگین ،

هول تمام وجودم را می گرفت و می سرود :

بنگر ؛

نکند سیاهی عمق خانه

قرار و امن وجودت را به تسخیر درآورد .

با هراسی صد باره

از کنارشان عبور می کردم ،

در حالیکه چشمان خود را به عمق ناپیدایش خیره نگاه می داشتم .

از کنار هر کدام که می گذشتم

شبیه کسی که از سایۀ خود نیز می گریزد

منطق گامهایم را با ضربان قلبم یکسو می کردم .

تا بلکه ؛

قدمهایم عرض تاریکی را به سرعت به فراموشی باد دهد .

و به هنگام گذر

لحظه ای روشن شد ،

ذهن باز فوارۀ آتش شد ،

شاید کسی

شعلۀ کوچکی را در سیاهی شبناک دلم

لحظه ای روشن کرد !

و سپس خاموشی خویش را دیدم .

در همان ثانیه بود

که حجم هوش

به ژرفای درون هجرت کرد .

با خودم گفتم :

این نیم خانه ها گذران است ؛

نزدیکی و دوریشان

طاقتی از من به یغما نخواهد برد .

گر سیاهی درون کشف شود ،

به چه شکلی می توان از بر آن خانه گریخت ؟

با کدام گام ...

کدامین قلب ...

با چه اندوهی ؟ ...

 

 

 

بار خدایا ؛

      هر آنچه خواسته ایم داده ای و

                هر آنچه خواسته ای مانده ...